Bir anestezist gözünden anestezi deneyimi

Yıllardır nefes almakta zorlanırdım, tıp fakültesi ilk yıllarımda gittiğim KBB hocasının bakar bakmaz septum deviasyonu var ameliyat dedikten sonra bir türlü cesaret edip ameliyat masasına yatamamıştım. Ta ki anestezi asistanlığımın yarısını bitirene kadar.

Cuma sabah 9 için KBB hocalarından randevu aldıktan sonra kendi çöplüğümüzde ameliyathanede ameliyat olmak için hastaneye geldim. Ha bu arada Perşembe akşamı dahi nöbetçiydim.:)) tabi ortam yabancı olmayınca bazı ritüelleri de bypass geçmek hakkım diyerekten ameliyathaneye normal herkes gibi hasta yerinden değil personel girişinden hergün işe geliyormuş gibi formalarımla girdim..Ta ki hocamın üstü çıkar nasıl moniterize edicez olmaz öyle şey demesine kadar.

Velhasıl kelam  artık işlemlerin başlaması gerekiyordu ve ilk olarak işe bir damar yolu açtırmakla başladım. Başta çok acımasa da kanül yerinde oynadıkça ciddi ciddi rengimin değiştiğini hissediyordum. Normal de sakinleştirici  ilacımın ameliyathaneye girmeden yapılması gerekirken hala yarı anestezist yarı hasta olduğum için  ipler elimdeydi ve yaptırmamakta direniyordum.

Ameliyat odasına ilerlerken kalbimin nasıl hızlı çarptığı, rengimin nasıl değiştiğini mutlaka farketmişlerdir. Ama ben hala umursamaz tavırlarla ameliyat masasına yatıp üzerimdeki formayı çıkardım. Sakinleştirici ilacı yaparmısın dedim teknisyen arkadaşa ve  hocaların içeri girdiğini hatırlıyorum. Baş asistana abi be bu ilaç hiç de etkilemedi derken artık uyutmak için yapılan ilaç kolumu yakmaya başlaması artık geri dönüşün zor olduğu bir yol olduğunu hissettirdi. Sonrası tamamen simsiyah anlar.

Bir buçuk saatlik ameliyat sonrası uyandırma odasında beni konuşturduklarını ağzımdan laf almaya çalıştıklarını ama hiçbir bilinçaltı bilgiyi vermemem tamamen politik cevaplar vermem  beni sonradan çok mutlu etti. Yarı baygın ameliyathaneden çıkıp servisteki odama çıkarıldığım anlar hala beynimde fulü bir şekilde yer almakta.

Annem ve eşimin gözyaşlarına bişeyim yok ben iyiyim dediğim anları da hatırlıyorum. Yıllarca genel anesteziden korkup ameliyattan kaçmanın kaçınılmaz son ile artık ne yaparsanız yapın işte buradayım  hergün onlarca insanı uyutup uyandırırken böyle bir korku ile yaşamanın saçmalığı aslında ameliyat sonrası dönemde ne kadar doğru bir korku olduğunu anlamamı sağladı.

Halk arasında narkozu atmak hiç de kolay olmadı. Herkesi duyuyor herkesle bilinçli konuşuyor ama gözlerimi açamıyordum. Bu satırları yazarken bile uyku-uyanıklık döngüsünde olduğum için her şey  çok net olmayabilir. Sözün kısası her ne kadar bu işin içinde olsak da ibre bize döndüğü zaman o anesteziyi  aldığınız zaman hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. Allah kimseyi bizlerin eline düşürmesin. Bizimde eksikliğimizi vermesin..

Bir anestezi Asistanı..